Μένει μόνος με τον κοινοτικό υπάλληλο κι ανάβει τσιγάρο -κάπνιζε τότε- για να συνοδεύσει το καφεδάκι.
Ησυχία απόλυτη,σα χειμωνιάτικη επαρχία.
Με το μάτι περιδιαβαίνει το μικρό γραφείο με τους γκρεμισμένους σοβάδες και την υγρασία που κατρακυλάει απ τους τοίχους.
'Ενα κάδρο τραβάει την προσοχή του: "απόσπασμα εκ του Συντάγματος της Επιδαύρου, κεφαλαίον Β παρ.θ:Εις την Ελληνικήν Επικράτειαν,ούτε πωλείται,ούτε αγοράζεται άνθρωπος.Αργυρώνητος δε παντός γένους και πάσης θρησκείας,άμα πατήσας το Ελληνικον έδαφος,είναι ελεύθερος και από τον δεσπότην αυτού ακαταζήτητος"!
Ακόμη βουρκώνω απαγγέλλοντας αυτή την παράγραφο. Η μικρή Ελλάδα,στη μέση της φωτιάς του Αγώνα καταγγέλει το αίσχος της δουλείας και την κηρύττει ανίσχυρη εντός της "Ελληνικής Επικράτειας"!
Ποιας "Επικράτειας"; Το 1822, η Ελληνικη Επικράτεια περιορίζονταν στην Πελοπόνησσο,τη Στερεά και δυο τρία νησιά. Ήταν δε τόσο εύθραυστη που ο όρος "επικράτεια" συνιστούσε κωμική μεγαλαυχία!
Αλλα η ελευθερία,δε χρειάζεται χώρο,της αρκεί μονο "αρετή και τόλμη" για ν´αρθρώσει το μεγαλείο της παρουσίας της.
Η μικρή,σπαρασσόμενη Ελλάδα του 1822, καταργούσε τη δουλεία στο ελάχιστο έδαφος που διεκδικούσε απ´την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το έπραττε δε,έντεκα ολόκληρα χρόνια πριν το αποφασίσει η Μεγάλη Βρετανία (Το 1833 τέθηκε σε ισχύ η "Slavery Abolition Act" και μάλιστα με εξαιρέσεις)!
Εκεί λοιπόν,στο κοινοτικό γραφείο του Νικολή, το πνεύμα της Ελλάδας που αγαπώ δια μέσου των αιώνων ήταν παρόν! Κρυμμένο σε μια ταπεινή γωνία της πατρικής γης,πάνω σ´ ενα κιτρινισμένο χαρτί,νοτισμένο απ´ την πολυκαιρία και την ατελείωτη υγρασία του βρόχινου νησιού,ήταν εκεί το ανυπέρβλητο σπάραγμα της Ελευθερίας!
Για πολλά μπορω να οικτίρω τη χώρα μου και είμαι απ´ τους πρώτους που το κάνουν.
Αλλα όταν,για λίγο έστω,μου αποκαλύπτει το βαθύτερο εαυτό της,βουρκώνω απο περηφάνεια και συγκίνηση!
Αληθινός πατριωτισμός,ειναι για μένα κατι τέτοιο: η ελεύθερη φρόνηση εν μέσω ταπείνωσης. Το μαργαριτάρι που κρύβεται μέσα σε τόνους λάσπης. Η δικαίωση του αδικημένου μετά απ' την προσωπική του Οδύσσεια. Το δάκρυ της σιωπής. Το καθαρό βλέμμα και το τίμιο χαμόγελο. Η ζεστή χειραψία και μια μπουκιά φαΐ στον καταφρονεμένο.
Αντιπαθώ τον πατριωτισμό των παρελάσεων,της επιτήδευσης,της ένοπλης αλαζονείας,του μισαλλόδοξου εθνικισμού. Αποστρέφομαι τους επαγγελματίες πατριώτες και όσους εξαργυρώνουν τη διαφημιζόμενη φιλοπατρία τους. Για όλους αυτούς,θυμάμαι τον αφορισμό του Samuel Johnson "ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα"!
Υπάρχει όμως και η γλυκιά πατρίδα που ομνύει στην Ελευθερία!
Αυτή την πατρίδα την τιμώ,την αγαπώ,είμαι πρόθυμος να την υπερασπιστώ.
Η ταπεινή διακήρυξη Ελευθερίας του ξεχασμένου Νικολή,αυτή είναι η δική μου μυστική πατρίδα...
5/9/2015
No comments:
Post a Comment