Total Pageviews

Tuesday, January 31, 2012

Φωτογραφία βιβλιαρίου


Απέναντί μου μια ηλικιωμένη γυναίκα.Η εικόνα γνώριμη στον καθένα μας.Ολοι μας είχαμε γιαγιάδες ή γνωρίσαμε γιαγιάδες στο "αγροτικό".Μαύρα ρούχα,ενδεικτικά μείζονος πένθους που κρατάει χρόνια,βλέμμα κουρασμένο και κάπως θαμπό απ'το αρχόμενο γλαύκωμα,καμπουριασμένη πλάτη,ζαρωμένο δέρμα,παράπονο στη φωνή.Η Ελλάδα εδώ και χρόνια γερνάει.Γέμισε ανθρώπους υπερήλικες με αυξημένες ανάγκες.Η κρίση τους έδωσε πρόσθετο φόρτο για τα γηρατειά:περικοπές συντάξεων,φαρμάκων,γιατρών,περίθαλψης.Οπως έλεγε κάποτε ένας φίλος "δεν υπάρχει τίποτε πιό αισχρό,απ'το να βάζεις χέρι στην τσέπη του γέροντα"!

Ανοίγω πολιτική παρένθεση.
Οταν τέθηκε με οξύτητα το ζήτημα της δημογραφικής γήρανσης και του επερχόμενου αδιεξόδου στην κοινωνική ασφάλιση,οι επιλογές δράσης ήταν τρεις:
α)αύξηση ορίου συνταξιοδότησης,β)αύξηση εργοδοτικών εισφορών,γ)μείωση συντάξεων.
Αντί να αποκλείσουμε το (γ) και να σχεδιάσουμε την υλοποίηση των (α) και (β),πλειοδοτήσαμε στο ηρωικό "όχι σε όλα",με λογική συνέπεια την...εφαρμογή όλων!
Ακόμη θυμάμαι,τον τότε υπουργό Εργασίας Λοβέρδο,να θεμελιώνει την πολιτική του στην τριπλή άρνηση που έγινε τριπλή κατάφαση.Ο λαικισμός,πληρώνεται ακριβά!
Τέλος της παρένθεσης!

Ανοίγω το βιβλιάριο υγείας της γιαγιάς.Κοιτάζω τη φωτογραφία.Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του "50.Μια πανέμορφη νέα γυναίκα!
Η ιατρική,είναι ίσως το μοναδικό επάγγελμα που σε φέρνει σε καθημερινή επαφή με το γεγονός της φθοράς του ανθρώπου.
Σαν οικογενειακός γιατρός,είσαι δίπλα στον άνθρωπο που γερνά,ως τη στιγμή της αποδημίας του.Βιώνεις έμπρακτα το πεπερασμένο της ανθρώπινης ζωής.Γι'αυτό και η ιατρική,είναι ένα επάγγελμα με κατεξοχήν υπαρξιακή αναφορά.Είναι,νομίζω αναπόφευκτη για το γιατρό η προσωπική απάντηση στο ερώτημα του θανάτου.Ο καθένας δίνει τη δική του,αλλά κανείς γιατρός δεν μπορεί να αποφύγει το ερώτημα:τίθεται καθημερινά,σύμφυτο με την ουσία της ιατρικής!

Μένω για λίγο ενεός.Το βλέμμα πηγαινοέρχεται απ'την όμορφη νέα στη ζαρωμένη γριά,απ'το βιβλιάριο στην κάτοχό του,απ'το 1952 στο 2012.Η αρχή και το τέλος μιας εξηκονταετίας βρίσκονται μπροστά μου.Ασυναίσθητα,αναρωτιέμαι για τα 60 ενδιάμεσα χρόνια:πώς τα διέσχισε,πόσο χάρηκε,πόσο υπέφερε,τί άφησε ανεκπλήρωτο,για τί μετάνιωσε?
Επανέρχομαι στο τώρα,προσπαθώντας να γράψω τη συνταγή,ενώ το μυαλό μου ταξιδεύει στο υποθετικό παρελθόν,στα γέλια της νιότης της,στους άντρες που αγκάλιασε,στα παιδιά που ανέστησε,στη μοναξιά που βαθμιαία κατέκτησε τη ζωή της!
"Χρωστάω κι ένα κουτί παραπάνω στο φαρμακείο,γιατρέ,μπορούμε να το γράψουμε"?
Πώς να της εξηγήσω πως "δε γίνεται πια γιαγιά,γιατί είμαι υποχρεωμένος να σου γράφω αυστηρά ποσότητα μηνός"? Σ'εσένα έλαχε ο κλήρος να πληρώσεις τις συνταγογραφήσεις σε νεκρούς (πολλοί απ'τους οποίους έπαιρναν και σύνταξη).Το άθλιο πάρτυ με τα φάρμακα που έστησε πριν δεκαετίες η Πολιτεία δια του ΕΟΦ,με επίσημους καλεσμένους γιατρούς και φαρμακοποιούς και χορηγούς (εν αγνοία τους) τους φορολογούμενους.Το γνώρισα το πάρτυ γιαγιά,ήμουν κι εγώ μέσα!

Γράφω τη συνταγή του μήνα,με ευχαριστεί,τη χαιρετώ,φεύγει.
Μια αδιόρατη μοναξιά πιάνει τη θέση που πριν λίγο κάθονταν.Τελευταία πληθαίνουν οι ώρες που νιώθω μοναξιά στο ιατρείο.
Ο υπουργός των "τριών όχι",τώρα έχει αναλάβει την "εξυγίανση" του χώρου της υγείας.
Πριν δέκα μόλις χρόνια,το σκηνικό θα μου'φερνε αηδία,τώρα το παρακολουθώ ανασηκώνοντας τους ώμους...

Είμαστε ίσως,στη μέση της επαγγελματικής μας διαδρομής και είναι καιρός για μερικές αποτιμήσεις:ήταν αυτό που ονειρευτήκαμε? Πόσο διέφερε? Είναι αυτό που θέλουμε? Μήπως μας είπαν ψέμματα? Μήπως κι εμείς λέμε στον εαυτό μας ψέμματα? Δεκάδες τα ερωτήματα αιωρούνται και κάθε απάντηση έχει το δικό της βαθμό αλήθειας.

Αποφεύγω τις επικίνδυνες ερωτήσεις,ξαναγυρίζω στο καταφύγιο ιδεών:η ιατρική είναι έμπρακτος υπαρξισμός.Δε χωράει στα guide lines των τεχνοκρατών,δε μετριέται με τα κλειστά ενοποιημένα νοσήλια των γραφειοκρατών,δε ρυπαίνεται απ'τις δικές μας καθημερινές προσβολές.Η ιατρική ξενυχτάει με τους ειδικευόμενους στα δημόσια νοσοκομεία που σώζουν ζωές σε απλήρωτες εφημερίες.Αγωνιά με τον αγροτικό στο νησί του Αιγαίου περιμένοντας το ελικόπτερο.Ξεπληρώνει εμάς τους άθλιους,με ένα βλέμμα σιωπηλού "ευχαριστώ",στις λίγες στιγμές που καταφέρνουμε πια να το ανιχνεύσουμε.

Εδώ,στο μέσον-ίσως-της διαδρομής,πλησιάζει η στιγμή που θα λογαριαστεί μαζί μας:ποιός θα μας σώσει τότε?

31/1/2012

1 comment:

  1. Έξοχο!!!
    Θα απαντήσω σε μία μόνο ερώτηση.
    Ναι, λέμε και εμείς ψέμματα στον εαυτό μας.

    ReplyDelete