Total Pageviews

Friday, November 25, 2011

Απόβροχο


Ελληνική επαρχία,αρχές της δεκαετίας του '80.
Είναι τέλη φθινοπώρου,οι μέρες μικραίνουν,τα κακοφωτισμένα σοκάκια εκπέμπουν θλίψη και φτώχεια.
Αρχίζει να βρέχει.Οι κάτοικοι του νησιού ξέρουν πως η βροχή δε θα σταματήσει ποτέ.Σαράντα μέρες συνεχόμενης βροχής θα καλύψουν την πολιτεία.Μια μόνιμη οσμή νοτισμένου ξύλου,τα λασπωμένα καλντερίμια,οι σκουριασμένοι τσίγκοι των σπιτιών,αυτή είναι η χειμωνιάτικη φωτογραφία της πόλης,σε φόντο αιώνια ασπρόμαυρο.
Τα παιδιά πάνε σχολείο σε ερειπωμένα απομεινάρια κτιρίων.Στην τάξη φοράνε μπουφάν-η μόνιμη υγρασία πηρουνιάζει τα κορμιά- και πλαστικές γαλότσες,γιατί οι αίθουσες του ισογείου είναι χαμηλότερα απ'το δρόμο και κάθε που βρέχει πλημμυρίζουν.
Οταν σχολάσουν παίζουν μπάλα στο πάρκο και κάνουν ποδήλατο στον ελαιώνα.Τριγυρνούν με κοκκινόχωμα στα γόνατα και στους αγκώνες,αχτένιστα ιδρωμένα μαλλιά,συχνά μούσκεμα ως το κόκκαλο κι απόλυτα ευτυχισμένα.
Σαν πέσει η νύχτα,θα βγουν βόλτα στην αγορά κι όταν μεγαλώσουν θα αρχίσουν τις εξόδους.Εχουν έρθει τα πρώτα ηλεκτρονικά παιχνίδια,με ασπρόμαυρη οθόνη και 5 δραχμές την παρτίδα.Πλάι στα φλιππεράκια και στο ξύλινο ποδοσφαιράκι,στριμώχνονται και μαγεύουν τους νέους.Οι μεγαλύτεροι πηγαίνουν σινεμά (υπάρχουν δύο,το καλοκαίρι τρία) και ντισκοτέκ (δυο χειμωνιάτικες,δυο καλοκαιρινές).
Στην πόλη ο χρόνος κυλάει αργά,μα ήδη οι μπαμπάδες συζητούν για την "αλλαγή" που ήρθε στις 18 Οκτώβρη του "81.Τα παιδιά πάλι δεν πολυκαταλαβαίνουν την "αλλαγή".Το μόνο που άλλαξε είναι πως στο σχολείο οι δάσκαλοι αρχίζουν να λογοφέρνουν μεταξύ τους και να αντιδικούν-τα παιδιά δεν ξέρουν γιατί.Α και οι άνθρωποι με τις κόκκινες σημαίες,σαν να τους φαίνεται πως φωνάζουν τώρα πιο πολύ,αλλά μπορεί να είναι και η ιδέα τους-έτσι κι αλλιώς πάντοτε φώναζαν αυτοί.
Την ασπρόμαυρη βροχή,τώρα διαπερνούν νέες λέξεις:κοινωνικοποίηση,λαική κυριαρχία,σοσιαλισμός,ισότητα,αλλά και άλλες που εκφέρονται σα βρισιές όπως "φασίστες","δεξιά","αντίδραση".
Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν.Περισσότερο ονειρεύονται το καλοκαίρι που θα'ρθει όταν στερέψουν πια οι ουρανοί και το "παπί" που τους έταξε ο μπαμπάς-για μηχανή μεγάλη αργότερα,άλλωστε και το "παπάκι" μια χαρά θ'αρέσει στα κορίτσια!

Κάποια μέρα στο σχολείο,οι δάσκαλοι φορτώνουν τα παιδιά τενεκέδες γεμάτους χυμό:προσφορά της "αλλαγής" για το λαό και μάλιστα "δωρεάν",έτσι τους είπαν οι δάσκαλοι.
Η τηλεόραση καλεί το λαό να μην αγοράζει "εισαγόμενα" και η "αλλαγή" ζητάει να "κλείσουν οι βάσεις του θανάτου".Τα παιδιά δεν πολυκαταλαβαίνουν,αλλά ξέρουν πως στο βουνό του νησιού υπάρχει μια τέτοια βάση.Ηταν άραγε τόσο επικίνδυνη και γιατί κανείς μέχρι τότε δεν τους το είχε πει?

Στο μεταξύ συνεχίζει να βρέχει.
Βροχή επίμονη,άλλοτε σιγανή κι άλλοτε καταιγιστική,μαστιγώνει τις τσίγκινες σκεπές των χαμόσπιτων,βαθαίνει το πράσινο του ελαιώνα,πλημμυρίζει τα τηγάνια στις παλιές αλυκές,κυνηγάει τ'αδέσποτα του δρόμου.
Εκατοντάδες μικρά ποτάμια διαπερνούν τα στενά της πόλης,κουβαλώντας λάσπη,παιδικά παιχνίδια,αποκόμματα εφημερίδων και φρούτα που ξέφυγαν απ'τους πάγκους των μανάβηδων.
Ενα διαρκές,αλύπητο γκρι τυλίγει τα πάντα.
Πράγματι,φαίνεται πως ο κόσμος αποζητούσε την "αλλαγή".Ανθρωποι κάποτε φοβισμένοι,κλεισμένοι στο καβούκι τους,τώρα μιλάνε δυνατά,φωνάζουν,θέλουν ν'αλλάξουν τον κόσμο.
Η αιώνια θλιμμένη κεντρική αγορά,τώρα σφύζει από ζυμώσεις στα καφενεία,πορείες των ανθρώπων με τις κόκκινες σημαίες,ντουντούκες,συνθήματα,σφιγμένες γροθιές στον γκρι ουρανό.
Θαρρείς και βάλθηκαν οι άνθρωποι να ξαναβάψουν τον κόσμο,ν'αναποδογυρίσουν το αιώνιο γκρι σκηνικό με πινελιές πράσινης άνοιξης και κόκκινης νιότης!

Κυλάνε οι χειμώνες.
Η "αλλαγή" άρχισε ν'ασθμαίνει.Εταξε στους ανθρώπους αδελφοσύνη,δικαιοσύνη,ευημερία.
Νέοι όμως διαχωρισμοί ξεφύτρωσαν.Τα παιδιά ακούνε πως υπάρχουν μπλε και πράσινα καφενεία-τί παράξενο αλήθεια,όλα τα καφενεία δεν έχουν άραγε το ίδιο χρώμα?-,υπάρχουν μπλε,πράσινοι και κόκκινοι άνθρωποι ,κρυμένοι κι αυτοί κάτω απ'το ίδιο ροζ του ανθρώπινου δέρματος, η "δικαιοσύνη" της "αλλαγής" όπως και η "ευημερία" της, δε μοιράζονται σε όλους.
Κάτι όμως νέο πράγματι αχνοπροβάλλει.Στο σχολείο οι δάσκαλοι δε δέρνουν πια τους μαθητές,οι γυναίκες καπνίζουν στο δρόμο,τα παλιά μπακάλικα γίνονται σουπερ-μαρκετ, ο κόσμος αρχίζει να ψωνίζει.
Η "αλλαγή" δεν ήθελε την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ,τώρα όμως πολλοί "πράσινοι" άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι κι ας μην έκλεισε η βάση στο βουνό.Τα παιδιά πάλι δεν ξέρουν τί είναι ΕΟΚ και ΝΑΤΟ,ούτε τί είναι "το ίδιο συνδικάτο" που ακούν να το φωνάζουν οι άνθρωποι με τις κόκκινες σημαίες.

Τα παιδιά μαθαίνουν για τον κόσμο απ'τη γεωγραφία στο σχολείο.Μερικά έχουν pen-friends με άλλα παιδιά από ξένες χώρες.Τα μεγαλύτερα βλέπουν τηλεόραση-δύο κανάλια-και ακούνε τί συμβαίνει στον κόσμο.Η "αλλαγή" λέει πως αμερικανοι και ευρωπαίοι είναι "καρχαρίες" και "γεράκια" ενώ αληθινοί φίλοι μας είναι κάποιοι άραβες και οι σοσιαλιστές σύντροφοι της ΕΣΣΔ.Τα ίδια λένε και οι άνθρωποι με τις κόκκινες σημαίες,αλλά-περίεργο-δε δείχνουν να πολυσυμπαθούν την "αλλαγή".Περίεργα πράγματα.Γίνεται οι άνθρωποι να'ναι και πουλιά (γεράκια ή περιστέρια)?Τί είναι ΕΣΣΔ?Τίείναι σοσιαλισμός?

Μόνο η βροχή συνεχίζει ακάθεκτη να ραίνει την πολιτεία.Αυτή και τα πρώτα σκιρτήματα της νιότης.Οσο χρώμα δεν μπόρεσε η "αλλαγή" να φέρει,το χαρίζει απλόχερα το πρώτο φιλί.Είναι νύχτα,σ'ένα παγκάκι,σ'ένα πάρκο κάπου στη γη.Στο ίδιο πάρκο που κάποτε παίζαμε μπάλα,τώρα μετράμε τ'αστέρια κι ονειρευόμαστε να ταξιδέψουμε μακριά.

Οταν όλα περάσουν-η βροχή,η "αλλαγή",η γκρι υγρασία,η λάσπη των δρόμων,το πρώτο μπλουζ που ντράπηκες να της ζητήσεις να χορέψετε-πίσω από κάθε ανάμνηση και κάθε βίωμα,ένα αίτημα παραμένει ζωντανό.
Το ταξίδι,η φυγή.
Να δραπετεύσεις στον ορίζοντα,μακριά απ'τη χώρα της βροχής,του γκρι,της αλλοπρόσαλης "αλλαγής".
Φύγε και φτιάξε τη δική σου "αλλαγή".
Φύγε και άλλαξε τη μοίρα σου ή τουλάχιστον προσπάθησέ το!

25/11/2011

1 comment:

  1. Φίλε, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο μου θύμισες μια συναυλία το καλοκαίρι του ΄89 στο θεατράκι στο δάσος του Σέιχ Σου της Joan Baez. Ήταν κάπως έτσι...

    http://www.youtube.com/watch?v=Oe9Q4Ecy8xI

    Γράφεις καλά, ρε μπαγάσα.

    ReplyDelete